Από την εφημερίδα «ΚΗΦΙΣΙΑ»

Οι λέξεις σε… καλλιστεία

Όλες οι λέξεις κάποτε
με μεγάλη παρρησία
βγήκανε στα καλλιστεία,
η μια δίπλα στη άλλη
να δείξουνε τα κάλλη.

Και στο σανίδι ανέβηκαν
λέξεις καλές κι ωραίες
μακρόσυρτες, περήφανες
πολυσυζητημένες.

Κι ανάμεσά τους στάθηκε
σεμνή μ’ όλες αντάμα
μία μικρούλα τόση δα
μικρή μια λέξη «μάνα».

Τις θαύμασαν, τις χάρηκαν
και τις χειροκροτήσαν
και με το χέρι στην καρδιά
με μιας αποφασίσαν

κι επέλεξαν ομόφωνα
στο τέλος, χωρίς ζόρι,
τις τρεις επικρατέστερες
«γιαγιά» « μάνα» και «κόρη».

Η «κόρη» πήρε χάλκινο
και η «γιαγιά» ασημένιο,
στη λέξη «μάνα» φόρεσαν
στέμμα μαλαματένιο
κι έκρυψε το αγκάθινο
που το ‘χε φορεμένο…
( έτος 2013 – στη γιορτή της μητέρας )

Από το διμηνιαίο λογοτεχνικό περιοδικό «Κορινθιακοί Ορίζοντες» Ελένη Συκά – Θεοδόσης Κοντόζογλου.

Ψέμα κι αλήθεια (παίγνιο)

Ψέμα να ’ναι η αλήθεια σου
πως δε με θες κοντά σου
κι εγώ αθόρυβα θα μπω
και όνειρο σου θα γενώ
στο γλυκοκοίμισμά σου.

Αν σε φιλάω διώχνε με
αν σ’ αγκαλιάζω γλίστρα…
μα………………………..
κι αν σου ρίχνω τ’ ουρανού
τ’ αστέρια στην πόδιά σου
αλήθεια θάνε το ψέμα μου
πως έπαιζα κι εγώ με σε
στα ονειροπαίχνιδά σου.

(τεύχος 125)

Πρωτοχρονιάτικη ευχή της γιαγιάς

Στο γόνιμο το δέντρο της ζωής σου
να κρεμαστούν πολλές πρωτοχρονιές
με ώριμους καρπούς μες στις χρονιές.

Με αγάπη να τους τρως και να ευφραίνεσαι,
θα ‘ναι καλοί και είναι η δύναμή σου
και τους πικρούς με προσοχή να γεύεσαι
είναι πικροί μα θα ‘ναι η εκπαίδευσή σου,
γιατί κάτι θα έχουν να σου ειπούν
κάτι να σου διδάξουν…

(τεύχος 115 – 2Ο 2012)

Η … εταίρα (σατιρικό)

Τι σου είναι αυτή η γλώσσα
με σαρδάμ και άλλα τόσα…
Αν τα γράμματα μεθύσουν
κι ελαφρώς παραπατήσουν
οι Κοινωνικοί Εταίροι
οι γνωστοί οι Ευρωπαίοι,
ανορθόγραφα αν το γράψεις
και το άρθρο του το…κάψεις,
κοινωνική γίνεται ετέρα
αν το γιώτα πάει πιο πέρα
κι άμα παίζει και βιολί…
γίνεται και βιολ-εταίρα.

(τεύχος 120 – 9Ο 2012 )

Από το τριμηνιαίο λογοτεχνικό περιοδικό «Πνευματική Ζωή» του Μιχάλη Σταφυλά.

Τα λάθη

Το πέρασμα στενό, διαβόλου ρέμα.
Μακρύς ο χρόνος και ο δρόμος
…που θα χαράξεις με ιδρώτα και με αίμα.
Ούτε μιας νύχτας γλυκού ονείρου…,
να ονειρευτείς πως αγναντεύεις στο μουράγιο·
καημοί σε περιμένουν αδέλφι Έλληνα, κουράγιο!
Χρονών τα σίδερα, παλιά, πώς να σφυρηλατήσεις.
Στραβά συνήθισαν να ζούνε, στοιχειωμένα,
από το παρελθόν κακέκτυπα δοσμένα.
Μήτρα στραβιά, καλούπια λαθεμένα.
Πυξίδα χαλασμένη από καιρό…
Η Ελλάδα μας τραβάει για το γκρεμό…

( τεύχος 204 – Μάιος 2012)

Να ‘μουν πουλί (ο μετανάστης)

Φτερώνει η σκέψη, ο νους πετάει
στ’ αγαπημένο μου μικρό χωριό·
να ‘μουν αηδόνι να κελαηδάει
ψηλά σε κάποιο καμπαναριό.

Την Κυριακή με τα καλά τους
όλοι πρωί στην εκκλησιά,
κι εγώ να βλέπω τα πρόσωπά τους
κρυμμένο πίσω απ’ τα κλαριά.

Πουλί ας ήμουν, μικρό σπουργίτι
πίσω από τζάμια μες στο χιονιά,
κι ας πάγωνα στο μεσονύχτι,
κάποιος θα μ’ έθαβε σε μια γωνιά.

Κάτω από χώμα υγρό και κρύο
ας με σκεπάσουν την άλλη αυγή
εγώ με γέλιο θα ειπώ το «αντίο»
γιατί με σκέπασε η μάνα Γη.

(τεύχος 218 – Γενάρης 2015)

Το άφταστο

Από τις χούφτες της ζωής
πίνει νερό να ξεδιψάσει
είναι θολό και λαχταρά
πηγής νερό να φτάσει.

Να σκαρφαλώσει σε τραχιά
κι απάτητα λημέρια,
να κόψει κρίνα σε γκρεμούς
με ματωμένα χέρια.

Να φτάσει θέλει κορυφές
π’ αγγίζουν τα ουράνια
τα Θεία να ‘βρει μυστικά
να βαπτισθεί με τ’ Άγια.

Με τη λαχτάρα προσπερνά
τ’ ανθρώπινα αφήνει
εκεί ψηλά στην ερημιά
Θεέ μου, τι Γαλήνη!

Με την ματιά στους ουρανούς
κι απ’ την πηγή λουσμένη
να εξαγνιστεί μία ψυχή
τ’ άφταστο περιμένει.

(τεύχος 222 – Γενάρη 2016)

Η παρέα των λουλουδιών

Για τα πολύχρωμα της φύσης τα λουλούδια
αμέτρητα γραφτήκανε τραγούδια
που εκφράζουν των ανθρώπων συναισθήματα
και συνοδεύουν της καρδιάς σκιρτήματα.

Την Άνοιξη φουντώνει η γης μας όλη
κι ο έρωτας χωμένος σε περβόλι
στ’ αγριολούλουδα του κάμπου τ’ ανθισμένα
σκορπά τα λόγια του κι αυτός τα πυρωμένα.

Γαντζώνονται στους τοίχους μπουκαμβίλιες
σκεπάζουν των παραθυριών τις γρίλιες
κι οι ανθισμένες μας οι πικροδάφνες
παρέα με τ’ αγιόκλημα σε φράχτες.

Τριαντάφυλλα φωτιά για ερωτευμένους
γαρδένιες γιασεμιά για πληγωμένους.
Κρίνοι λευκοί για τις αγνές τις κόρες
μαβιά γαρύφαλλα και για τις μαυροφόρες.

Λουλούδια με ευχές «ανθόσπαρτο βίο»
λουλούδια και για το στερνό αντίο.
Λευκά και ροζ σε γάμους και χαρές
και κατακόκκινα για άλλες αγκαλιές…

Λουλούδια σε βιβλία ξεραμένα
που μυστικά καλά κρατούν κρυμμένα…
κάποιες σελίδες του βιβλίου σαν ανοίξεις
χιλιάδες θα σε πνίξουν αναμνήσεις.

(τεύχος 228 – Ιούλιος 2017)

Η αλλοτρίωση

Δύο φιγούρες πίσω απ’ τις γρίλιες
θαρρώ πως μοιάζουν με νυχτερίδες,
παγιδευμένες μέσα στον χώρο
ταξιδεμένες…κι από τον χρόνο.

Ψυχρό δωμάτιο, μούχλα μυρίζει
μήτε ο ήλιος δεν το αγγίζει,
από τις γρίλιες μόνο κοιτάει
την αλλοτρίωση που σεργιανάει.

Μια ‘νάσα απόσταση οι δυο τους έχουν
μα οι καρδιές τους μίλια απέχουν,
σαν ανταμώσει η ψυχρή ματιά τους
ξαφνιάζονται στο άγγιγμά τους.

Και ο καπνός απ’ τα τσιγάρα
μπερδεύεται στην γκρίζα αύρα
κι απ’ των χειλιών την πικρή γεύση
λικνίζεται να δραπετεύσει.

Τα χείλη αυτά κάποτε δώσανε
όρκους αγάπης μα τους προδώσανε,
τώρα σωπαίνουν μ’ άδειες καρδιές
γιατί… δραπέτευσαν κι οι ενοχές.

Μήτε αγαπιούνται, αισθήματα ξένα
μήτε ερωτεύονται, κορμιά παγωμένα,
μήτε μισιούνται και παγωμένοι
αναρωτιούνται τι απομένει;

(τεύχος 231 – Απρίλιο 2018)

Το στερνό χαμόγελο…

Χαμόγελο κάποιας ηλικίας· ρυτίδες…
Σπίθες πόθου ανάψαν, τις είδες!
Στο βλέμμα φάνηκε του πόθου η λαχτάρα
σε κορμί κουρασμένο μες στην αντάρα…

Ξαφνιάζει ο έρωτας που ξεσηκώνει
και στο χειμώνα του ανθούς φουντώνει.
Νιότης σκιρτήματα θέλει να ζήσει
προτού ο ήλιος του χαθεί στη δύση…

Αλυσίδες βαριές οι χαρές γινήκαν
της ηλικίας την τόλμη γι’ αγάπη σα βρήκαν.
Γελά ο χρόνος που στήνει παγίδες
και με το Χάρο ανοίγει παρτίδες…

Πικραμένο χαμόγελο, σβήνει στο χρόνο·
σφραγισμένα χείλη, προδίδουν τον πόνο.
Απ’ τη ζωή νικημένοι κοιτάζουν με άχρι
το στερνό που τραβάνε της ζωής μονοπάτι…

(τεύχος 232 -Σεπτ. 2018)

Προεκλογικά… (σατιρικό)

Στην αίθουσα λογοτεχνών
τι πνεύμα! Τι λεπτότητα!
Ενόψει νέων εκλογών
υπήρχε σοβαρότητα!
Οι υποψήφιοι έθεσαν
απόψεις και προτάσεις
και μίλησαν –ως είθισται-
χωρίς φωνές κι εντάσεις.

Μα κάποιος σαν ξεστόμισε
λόγο προσβλητικό
με μιας όλη η αίθουσα
άλλαξε σκηνικό.
Η αίθουσα των ποιητών,
του πνεύματος, του λόγου,
αίφνης έγινε θέατρο
σκηνή του παραλόγου.

Η αξιοπρέπεια έφτασε
σε χαμηλά πεδία
και η μικρότητα ψηλά,
στην… πρωτοκαθεδρία.

O Πρόεδρος στην έδρα του,
δεν μπόρεσε να λείψει!
κι η πίεση του μονομιάς
ανέβηκε στα ύψη,
που μερικοί βροντόφωνοι,
σα νέοι Παβαρότες…,
πα στον καβγά μ’ επίδειξη
βγάλαν γαϊδάρων νότες…

Με έντονους διαπληκτισμούς
όλοι τους πήραν θέσεις
κι ο λόγος κι ο αντίλογος
σε αντιπαραθέσεις.

Τα πνεύματα των ποιητών
απ’ τις φωνές γαϊδάρων
τρόμαξαν κι απ’ την αίθουσα
φύγανε άρον-άρον.
Κι ο Πρόεδρος δεν άντεξε,
άμα και τι να κάνει;
Φεύγοντας τους χαιρέτησε
με… ανοιχτή παλάμη.

(δημοσιεύτηκαν οι 4 πρώτες στροφές του ποιήματος, στο τεύχος 226 – Γενάρη του 2017) με τίτλο «Τα λογοτεχνικά της Αριάδνης Τζούμα»